Po raz pierwszy Jezusa żywego spotkałam jako nastolatka właśnie

na rekolekcjach ewangelizacyjnych, podczas spowiedzi świętej, we

wspólnocie młodych autentycznych ludzi. Po wielu latach do naszej

parafii przyjechała para małżeńska z Polski ze świadectwem i

wtedy powiedziałam do męża: ,,Oni przyjechali po nas”. I tak już od

osmiu lat jesteśmy członkami Domowego Kościoła.

Od tamtej chwili nie opuszczała mnie świadomość obecności w

moim życiu Jezusa Żywego. A wspólnota ,,Swiatło- Życie” stała się

dla mnie rodziną i miejscem obecności Pana. Więc kiedy

otrzymaliśmy zaproszenie na kongres ogarnęła mnie wielka radość.

Ale nie było tak łatwo...Ciężkie choroby całej rodziny nękały nas

przez cały miesiąc...już prawie było pewne, że nie

pojedziemy...jednak do końca ufaliśmy, że się uda.

Kiedy weszliśmy na salę konferencyjną spotkały nas radosne

twarze tych, którzy spod znaku ,,FoS- ZoE” przybyli tu by słuchać

głosu Ducha Świętego.

Czuliśmy się jak w domu, pomimo zmęczenia chorobą, był to czas

radości i zanurzenia w Panu.

Niezmiernie mocno dotknął mnie obraz kościoła – ciało, gdzie

skielet, to kościół hierarchiczny, w postawie służby, wobec reszty

ciała; niewidoczny, a jak bardzo ważny, niezbędny, na którym

trzyma się reszta członków.

Kościół, który tak bardzo kochał Sługa Boży ks. Franciszek

Blachnicki, nękany dziś na różne strony, na różne sposoby. Ileż

radości było być w tej wspólnocie, która kocha Kościół, która

buduje Kościół na codzień, która jest żywą częścią tego Kościoła,

Kościoła Chrystusowego.

Chyba za podstawowe zadanie i wezwanie tego kongresu dla mnie

przyjęłam słowa, iż Kościół żywy zaczyna się we mnie. Tak mocno

mnie dotknęły te słowa, z taką siłą i mocą, że niepoprzestaje o tym

myśleć, myśleć jak moge bardziej tę misję realizować każdego dnia

w swojej rodzinie, otoczeniu.

Niezwykle mocno, dotknęły mnie świadectwa małżeństw, które

mówiły o wychowaniu dzieci w wierze. Potrzebowałam usłyszeć,

że wiara jest łaską, nie tylko troską rodziców, że młodzi powinni

szukać Boga ,,po swojemu“. To przesłanie napawało mnie pokojem,

ponieważ nie ukrywam, wiele było w nas niepokoju o nasze dzieci i

ich wychowanie w wierze.

Kolejny raz doświadczyłam radości i rozpoznania siebie w tym

charyzmacie, swojego miejsca i posługi na rzecz budowania żywych

wspólnot parafialnych.

Jestem dumna ze swojej parafii, gdzie dba się o piękno liturgii,

świadomość przeżywania Zgromadzenia Eucharystycznego, gdzie

osoby angażujące się we wspólnotę pragną żyć modlitwą i

sakramentami na codzień, to osoby, które kiedyś zasmakowały

ducha oazowego.

Owocem też wyjazdu jest podjęcie decyzji aby uczestniczyć latem w

rekolekcjach formacyjnych. Długi czas pandemii zostawił w nas ślad

strachu, oziębłości duchowej. Przebywanie wśród osób tak bardzo

przekonanych do wielkiej wartości drogi, którą zostawił nam ks.

Franciszek Blachnicki, pomogło nam z mężem podjąć ostateczną

decyzję, która nie jest w naszym przypadku łatwa.

No i oczywiście miejsce, w którym odbył się kongres, to miejsce

nieustannych cudów i łask Bożych za pośrednictwem naszej Pani.

Każda pieśń, wezwania i modlitwy tu słyszy się inaczej.

Zawierzyliśmy Pani Jasnogórskiej wiele trudnych spraw osobistych

i obiecaliśmy tu wrócić z dziękczynieniem. Chyba już musimy

pakować sie, ponieważ już dzieją się rzeczy zupełnie od nas

niezależne.

Wracaliśmy bardzo pogodni, wiele było żartów, dzieliliśmy się co

Bóg uczynił w nas, czego dotknął, o czym przypomniał.

Wypełnia me serce ogromna wdzięczność, wobec ludzi, którzy

niestrudzenie idą i służą, wobec kapłanów posługujących ogromny

szacunek i uznanie, no i oczywiście wielkie pragnienie chwalić Pana

i głosić Jego miłość, tam gdzie nas pośle.

Ania i Jarek Grycewicze, Archidiecezja Wileńska